Al jaren schrijf ik. De stijl waarin ik schrijf is fantasy. Sprookjes  voor volwassenen eigenlijk.

   
Het eerste boek heet: "Het land Isher deel 1: Diede Jojo"

Het tweede boek heet:"Het land Isher deel 2: Essau, zoon van  Kimbo"     

Het derde boek heet:   "Het land Isher deel 3: Duba de Drakenrijder"           

Op dit moment heb ik geen uitgever. De boeken die uitgegeven zijn, zijn dus de enige exemplaren. Ik zoek een nieuwe uitgever.   

Hieronder een verhaal uit mijn vierde boek wat ik nu schrijf. Het heeft als titel "Het land Isher deel 4: Estrella de Wijze" 

Veel leesplezier,

Dick                

Het zinkende schip 

Victorino had het in een droom gezien. Een aardbeving op een eiland en een kolkende zee waarin een schip verging. In de morgen daarna beklom hij de berg waar de laatste sterren vaag werden. Hij wist dat dit geen gewone droom was. Dat was gebeurd of het zou nu nog moeten gebeuren. Hij moest  in de volgende nacht de sterren lezen. Tijd was in hun licht meer eeuwig dan de zon die elke dag weer achter de bergkammen naar boven klom.  Hij had het gevoel dat hij nu in de geschiedenis van zijn land iets belangrijks zou ontdekken. Maar hij had het mis. Niet hij maar zijn dochter zou dit vinden in een ver land.

Estrella, de dochter van Victorino,  kreeg haar opleiding van de wijze vrouwen van de kring in het dorp. Geen god werd daar aanbeden maar de natuur, de seizoenen en de eeuwige kringloop van het leven waren bestudeerd door deze vrouwen.  De lessen waren buiten in groene tuinen die aan de voet van de bergen lang geleden waren aangelegd. Stenen trappen voerden naar hogere terrassen waarlangs water in kleine kanalen liep naar beneden liep. De zon die leven gaf aan de maïs in de dalen was belangrijk voor dit volk. Daarom werd zij vereerd in de tatoeages en de kleding van de wijze vrouwen. Alleen de wijste vrouw had een diadeem van het andere hemellichaam in het haar. De maan in haar eerste kwartier.

Victorino had maar een dochter. Haar moeder was verdwenen na de geboorte. Niemand wist waar zij gebleven was. Geen spoor had ze achtergelaten. Victorino had er niets van begrepen. Ezus en hij hadden altijd veel van elkaar gehouden. Hij zag haar trekken in zijn dochter verschijnen. Estrella werd zijn liefste bezit. Hij wilde haar alles geven en leerde haar wat zijn hart het meest beroerde: de betekenis van de stand van de hemellichamen. De sterren en de planeten waren al jaren zijn passie. Ook zijn vader en vele vaders voor hem waren de sterrenwichelaars van dit volk geweest. Hun raad bij oogst en natuurrampen had hen een vooraanstaande positie gegeven.

De volgende nacht beklommen Victorino en Estrella de berg waar de sterren het best waar te nemen waren. De wolken,  die aanvankelijk om de top zweefden,  waren naar de zee gegleden. Een donkerblauwe lucht met heldere sterren en een sikkelvormige maan waren nu te zien. Elke keer wanneer Estrella dit schouwspel ontwaarde gaf het haar een overweldigend gevoel. Te weten dat zij onderdeel was van dit grote uitspansel gaf haar warmte en vrede in haar lichaam. Toen zij Victorino dit de eerste keer vertelde zag ze glimlach om zijn mond verschijnen. Hij zei niets maar kuste haar op haar voorhoofd.

Ze stonden op de top. Een zachte wind voer vanuit het oerwoud de bedwelmde geur van nachtbloeiers mee. Victorino had zijn instrumenten uitgepakt. Estrella zag dat hij de zilveren driehoek voor zich hield. Tegelijk  zong hij zacht het lied van de trillingen en de tijd. Het heette Zoumatelaai. Het licht van de koude maan scheen om de schuine zijde terwijl de de sterren hun licht in lieten zien in de rechte zijde. Victorino deed zijn ogen dicht en weer zag hij het schip zinken. Weer hoorde hij het brullen van de vulkaan die het eiland in de golven liet glijden. Daarna de onmetelijke zee, kalm als was er niets gebeurd. Estrella liet haar vader begaan. Als hij in die trance was moest zij hem niet storen. Er waren wichelaars die daardoor hun leven krankzinnig waren geworden. Zelf had ze moeite om haar ogen open te houden. Ze zakte een beetje weg en viel in slaap.

Het was een vreemde droom die Estrella kreeg. Vanuit haar nek voelde zij een koude stroom en een warme stroom kronkelend naar boven komen. Plotseling hoorde ze een stem die haar riep:

‘Estrella, ik ben je moeder Ezus, ik leef en wacht op jou. Ik wordt gevangen gehouden door een zwarte magister. Hij voerde mij mee naar het oosten over de grote oceaan naar een eiland. Dat eiland bestaat niet meer. Ik leef nu in een ver land genaamd Isher. Let op de Boom!’

Ze zag een oudere vrouw met dezelfde ogen en haar als zij. Ze keek Estrella indringend aan en keerde zich toen om in een nevel te verdwijnen.
Estrella schreeuwde: ‘Moeder, hoe kan ik je vinden? Je bent zo ver.’ Plotseling werd ze wakker. Victorino stond naast haar. Met bange ogen keek hij naar haar.